در بـرزخ اخـلاص و ریــا درمـاندیم …

حضرت علامه ذوالفنون آیت الله حسن زاده آملی (حفظه الله):

منقول است که مرحوم حاجی سبزواری (رحمه الله) برای عیادت بیماری می رفت و عده ای هم با او بودند.

نزدیک منزل بیمار که رسید برگشت و نرفت.

اطرافیان پرسیدند: آقا چرا تا اینجا آمدید و حالا برمی گردید؟

آقا جواب داد: که خطوری به قلبم کرد که بیمار وقتی مرا ببیند، از من خوشش خواهد آمد و می گوید که سبزواری، چه انسان والا و بزرگی است که به عیادت من بیمار آمده است. حالا برمی گردم تا هنگامی که اخلاص اولیه را بیابم و تنها برای خدا به عیادت بیمار بیایم.

.

آقای قدس می گوید :
روزی آیت العظمی بهجت می فرمود : یکی از علمای بزرگ نجف اشرف هنگام سحر و وقت نماز شب پسر نوجوانش را که در اطاق آقا خوابیده بود صدا زد و گفت: « برخیز و چند رکعت نماز شب بخوان ». پسر پاسخ: « چشم ».
آقا مشغول نماز شد و چند رکعت نماز خواند. ولی آقازاده برنخاست. مجدداً آقا او را صدا زد که: « پسرم، پاشو چند رکعت نماز بخوان ». باز پسر گفت: « چشم ».

آقا مشغول نماز شد ولی دید فرزندش از خواب بر نمی خیزد، برای بار سوم او را صدا زد. پسر گفت: « حاج آقا، من دارم فکر می کنم، همان فکری که درباره ی آن امام صادق علیه السـّـلام می فرمایند:
فِکرَةُ ساعَةٍ خَیرٌ مِن عِبادَةِ اَلفِ سَنَةٍ.
یک ساعت اندیشیدن از هزار سال عبادت بهتر است. »
آیت العظمی بهجت فرمودند: آقا پرخاش کرد و فرمود: « … و خود آیت الله بهجت کلمه را بر زبان جاری نکرد، ولی ما همه فهمیدیم که آن بزرگ مرد فرموده بودند: پدر سوخته؛ آن فکری از عبادت یک یا شصت سال بهتر است که انسان را به خواندن نماز شب وادارد، نه این که انسان وقت نماز شب دراز بکشد و به این بهانه از خواندن آن شانه خالی کند. »

 منبع: کتاب العبد

.

یکی از بزرگان ابتدا به جوالبافی اشتغال داشته است و روزی یک جوال می بافت و آخر هفته حساب می کرد و مزد شاگردهایش را می پرداخت.
روزی به هنگام حساب یک جوال از قلم افتاد و آن چه فکر کردند که آن را به چه کسی داده اند به خاطرشان نیامد.
غروب نزدیک بود و استاد نماز نخوانده بود. مشغول نماز شد و در نماز به خاطرش آمد که آن جوال را به چه کسی داده است. پس از اتمام نماز شاگردش را خواسته و به او گفت : « جوال را به فلانی داده ایم.» شاگردش گفت: « استاد! تو نماز می خواندی یا جوال پیدا میکردی ؟»
و استاد از این واقعه متنبّـه شد و مشغول اصلاح خود و قلب خود گردید.

از پیامبر (ص)منقول است که:

چون بنده به نماز ایستد و به چیزی جز معبود جل جلاله توجه کند، خداوند فرماید: « بنده ی من به چه می اندیشی؛ مگرمهربانتر و بزرگوارتر از من سراغ داری؟ »

و اگر بار دیگر توجه خود به جایی معطوف دارد، فرماید: « بنده من، آن کیست که از من بهتر یافته و به او توجه کرده ای؟ »

و چون بار سوم به غیر خداوند متعال توجه کند، حق تعالی او را از رحمت خود دور و مهجور سازد و آن نماز به فضاحت تمام به او گوید: « خداوند تو را در برابر فرشتگان عالم بالا رسوا و مفتضح سازد، همان گونه که مرا در نزد همگان، رسوا و مفتضح نمودی. »

منبع : کتاب نشان از بی نشان ها

.

حضـرت عیـسـی (ع) مـی فـرمـاید: «بـاطن شخـص را از کلمـاتـش و اعمـالـش بسنـجیـد.» زیـرا کـه هـرگـز درخـت خـار، انـجـیـر نـدهـد. هـر چـه از زبـان مـی تـراود از دل سـرچـشمـه مـی گیـرد. کسـی کـه فـحّـاش و بـدگـو است چـون دلـش مـعـدن نـجاسـات است از زبـانـش نـیـز هـمان بـیـرون تـراویـده است. از ایـن رو بـود کـه وقـتـی کسـی بـه حضـرت عیـسـی بـد گـفـت ایـشـان در حـقـش دعـا فـرمـود. از ایـشان پـرسیـدنـد: آن کـس بـد کـرده و تـو او را دعـا مـی کنـی؟ آن حـضـرت پـاسـخ دادنـد کـه هـر کـس از آن چـه در خـزانـه دارد انـفـاق مـی کـنـد.

مـه فـشـانـد نـور و سـگ عـوعـو کـنـد
هـر کسـی بـر خلـقـت خـود مـی تنـد

او از خـزانـه خـود بـر مـن انـفـاق کـرده، مـن نـیـز بـخـل نـورزیـدم و از خـزانـه ی خـود بـر او انـفـاق کـردم.

منبع: کتاب نشان از بی نشان ها

.