جناب حاج شیخ مرتضی حائری نقل می کند: « آقای بهجت در اولین سالی که آقای بروجردی به قم تشریف آوردند و درس را شروع کردند، به قم آمدند و در کلاس به نکته های دقیق و اشکالات مهمی اشاره می کردند. » به طور طبیعی در حوزه علمیه کسی که اشکال میگیرد و استاد به آن اشکال می پردازد، آن بحث، علمی تر می شود و مطالب ویژه ای بیان می شود. ایشان می فرماید: « وقتی آقای بهجت به کلاس درس می آمدند اشکالات مهمی را مطرح می نمودند، به طوری که نظر آقای بروجردی را جلب می کردند. اشکالات مطرح شده توسط آقای بهجت گاهی چند روز پی در پی وقت کلاس را به خود اختصاص می داد. »

ایشان می گوید: « بعد از مدتی متوجه شدیم که آقای بهجت چند روز سر کلاس حاضر نمی شود، حتی از آقای بروجردی پرسیدم؛ اما ایشان هم بی خبر بودند. آقای حائری می گوید: آقای بهجت پس از چند روز آمدند؛ اما حرف نمی زدند و ساکت بودند، به ایشان عرض کردیم: آقا! چه اتفاقی افتاده است؟ چرا از درس ها اشکال نمی گیرید؟

ابتدا فکر کردیم کسی با ایشان برخورد نا مربوط داشته است؛ ولی وقتی پیگیری کردیم متوجه شدیم که ایشان می خواهند از شهرت طلبی پرهیز کنند؛ چون در آن روزها نام ایشان بر سر زبان ها افتاده بود. آقای حائری می فرماید: ایشان از همان اول، امتحان خویش را دادند و از مقام و شهرت دوری کردند. »

منبع: کتاب پرده نشین

.

یکـی از عـزیـزان اهـل علم محضـر حضرت آیت الله بهـجت می رسد و عرض می کند: « آقـا! آیا می شود خودمان به دستوراتی که از بزرگـان رسیده و در کتـاب ها نوشته اند عمل کنیم، مثل کتاب « حسـن دل » که راجع به دستورات و سیر و سلوک مرحوم آیت الله بیـد آبادی است. »

آیا واقعاً می شود کتـاب هایی را که حـاوی دستورالعمل های بـزرگان است بخوانیـم و استفـاده کـنیم؟

آقـا جواب دادند: « مرحوم بیـد آبـادی و بزرگان دیگر برای اسلام بسیار زحمت کشیده اند؛ ولی هـر کدام از راه خاصـی افـراد را به سوی خـدا می بردند، ولی من راهـم این است که دستورالعمل فـقط در یک چیز جمع شده و در یک کلمه ی خیلی کوچک، و آن ترک گنـاه است، تمام دستورات بعداً خودشان می آیند. »

منبع: کتاب پرده نشین

.